Sometimes...

Sometimes we have to do some thing that we don't do it before

یه دفعه ای این جمله اومد تو ذهنم، بعد از اتفاقی که افتاد

برام جالب بود عایا دیگه آدمیت معنی خاصی نداره؟ عایا همه انسانیت رو گذاشتن لب طاقچه که خاک بخوره؟! جماعت منظورشون چی بود؟چرا هیشکی هیچ کمکی نکرد؟!

اصن بذارین بگم چی شده. امروز(ینی امشب)داشتیم از تبریز برمیگشتیم ، منظورم از شب ساعت ٨.٣٠ بود که از تبریز به سمت ارومیه رآه افتادیم، من و مامانم و دو تا خواهرم بودیم.شوهرخواهرم از تبریز رفت تهران چون فردا باید سر کارش می بود. و ارومیه تا تبریز هم فاصله ی خاصی نیست، تقریبا ٢ ساعت یا یک و نیم.

عاقا ما تا ارومیه نیم ساعت فاصله داشتیم که ماشین سنگین شد و خواهرم ماشینو زد کنار، پیاده شدیم، بعلللللللله چرخ جلو سمت شاگرد پنچررررر!!! حالا این که استرسی که به تک تکمون وارد شد وصف ناپذیره؛ اون هیچ(!!!) جالب اینجا بود که نمیخاستیم به روی خودمونم بیاریم که چقد نگرانیم! عاقا صندوق رو خالی کردیم؛ دریغ از یه دونه آچار! عاقای پدر برداشته بود گذاشته بود تو ماشین خودش و این ماشین عاری از هرگونه آچار بود!!!!

عاقا این ور اون ور؛ یه دونه جک پیدا کردیم اونم از اینا بود که تا حالا هیچ کدوم مون طریقه استفاده ش رو ندیده بودیم!!!!

حالا بماند که هیچ کدوم طریقه گرفتن پنچری ماشینو نمیدونستیم!!!!و جک رو تو جای نادرستش گذاشتیم!!! هیچی دیگه زنگ زدیم از بابا ریز به ریز ه کارایی رو که باید میکردیم رو پرسیدیم و بعد از نیم ساعت تونستیم کارمون رو ok کنیم و راه بیفتیم!

ولی خداییش چرا هیشکی نگه نداشت کمک کنه؟ چرا هممون فقط نوک دماغ مون رو میبینیم؟ چرا احساس میکنیم این چیزا بعد ها واسه ما نخواهد بود؟

ینی توی اون تایمی که من خودم به شخصه وسط جاده بودم(!!!) یه دونه ماشینم سرعتش رو کم نکرد چه برسه به این که بخاد نگه داره!!!

البته خدا رو شکر که مشکل دیگه ای پیش نیومد.

یا حتی خدا رو شکر که هیچ کدوم از ماشینا نگه نداشتن! خب شاید یکی نگه میداشت که که قصدش اذیت بود!!!

ولی بازم خدا رو شکر که الان همه مون سالمیم و توی خونه ایم.

خدا از اینجور استرس ها نصیب هیشکی نکنه.